قبل از خواندن گزارشی که در 21 آبان از وضعیت کشمیر در پیج ایسنتاگرام صدای کشمیر و سایت کشمیرنامه منتشر شد:
5 آگوست برابر با ۱۴ مرداد، پارلمان هند با درخواست دولت مبنی بر لغو ماده ۳۷۰ قانون اساسی و هم چنین لغو خودمختاری ایالت جامو و کشمیر موافقت و آن را تصویب کرد. پیش از آنکه دولت هند این ماده را لغو کند, هزاران نیروی نظامی دیگر به ایالت جامو و کشمیر اعزام شدند. که در حال حاضر کشمیر به بزرگ ترین منطقه نظامی دنیا تبدیل شده است. محاصره امنیتی که سبب سرکوب هر گونه اعتراض مردمی شده است.
اگرچه در حال حاضر، برخی محدودیت‌های ارتباطاتی مربوط به تلفن ثابت در دره کشمیر برداشته شده است که البته این ارتباطات نیز محدود و در شرایط کنترل شده ای است اما همچنان ممنوعیت های اینترنتی، تلفن همراه و ممنوعیت فعالیت رسانه ای برقرار است.
در صد روز گذشته بخش آموزشی کشمیر در بدترین شرایط به سر برده است. تعطیلی تمام مدارس و دانشگاه ها و تبدیل شدن بعضی از این مکان ها به کمپ هایی نظامی سبب شده است که دانش آموزان و دانشجویان سه ماه از مهم ترین فرصت تحصیلی خود را ازدست بدهند. وضعیت اقتصادی کشمیر به علت تعطیلی و حکومت نظامی طولانی خسارت دیده است و وضعیت سلامتی مردم چه از نظر جسمی و چه روانی با مشکلات بسیاری روبرو شده است.
گزارش زیر که به نقل از شبکه الجزیره منتشر شده است گوشه ای از شرایط عمومی مردم کشمیر را در صد روز گذشته به تصویر کشیده است:
۵ آگوست برابر با ۱۴ مرداد، روزی که پارلمان هند، ماده ۳۷۰ قانون اساسی را لغو کرد، سربازان هندی به منطقه لال چوک شهر سرینگر وارد شدند. مردم شهر سرینگر تا ظهر آن روز هیچ اطلاعی از آنچه در دهلی می گذشت، نداشتند و تنها چیزی که در کشمیر به چشم می خورد تعطیلی و اعلام حکومت نظامی و حضور گسترده نظامیانی بود که ایالت جامو و کشمیر به خصوص دره کشمیر را تبدیل به قلعه ای نظامی کرده بودند و هر گوشه آن سربازی به چشم می خورد.
دو روز قبل از اعلام شرایط ویژه در کشمیر، دولت هند با انتشار اخباری به همه زائران هندویی که برای زیارت معبد به هند آمده اند و همه دانشجویان غیر کشمیری و کارگران و توریست ها هشدار داد که دره کشمیر را ترک کنند. هرج و مرج تمام دره را فراگرفت. کارگری غیر کشمیری می گوید: من این شهر و مردمش را دوست دارم و میل ندارم اینجا را ترک کنم اما باید به خاطر شرایط جدید باید به زادگاه خودم برگردم.
چند روز بعد یعنی در ۱۱ آگوست، همزمان با فرا رسیدن عید قربان و ترس دولت مبنی بر گسترده شدن اعتراضات مردمی، شرایط امنیتی شدت بیشتری گرفت. محمد رمضان از اهالی کشمیر می گوید: پلیس به مسئولان هر منطقه گفتند نباید نماز عید به صورت گروهی در مساجد برگزار شود.
پناهگاه ها و کمپ های نظامی یک شبه در مدارس و دانشگاه های شهر ساخته شد و سربازان موسسات آموزشی دره کشمیر را اشغال کرد. دولت در اطلاعیه های بازگشایی مدارس را اعلام می کرد اما والدین نمی توانستند در این شرایط نظامی و قطع راه های ارتباطی و حضور گسترده سربازان در گوشه گوشه کشمیر، اجازه دهند که فرزندانشان به مدرسه بروند.
استفاده از گلوله های ساچمه ای توسط نیروهای هند برای مهار اعتراضات در دره کشمیر به طور بی سابقه ای افزایش یافت. گلوله های شلیک شده به معترضین غیر مسلح سبب صدمات شدید و حتی کوری شدند. تعداد زیادی از افراد ، از جمله پسران و فرزندان جوان مجروح شدند.
جوانان در مناطق مختلف علیه حضور نیروهای نظامی هند اعتراض می کردند و تنها سلاح آنان در برابر نظایمان مسلح، پرتاب سنگ بود.
در روزهای ابتدایی، نیروهای نظامی با حمله به خانه مردم بسیاری از جوانان را بازداشت کردند که بر اساس گزارش فعالان هندی دولت هند حدود ۱۳ هزار جوان و نوجوان را در دره کشمیر بازداشت کرد که تعدادی از این جوانان هنوز در بازداشت به سر می برند. مادر رفیق وانی می گوید: فرزندش که دانشجوی مدیریت است در حمله شبانه نیروهای نظامی در تاریخ ۸ آگوست تحت قانون PSA بازداشت و به زندانی در خارج از دره کشمیر منتقل شد و از آن زمان تاکنون هر لحظه منتظر بازگشت فرزندش است.
غلام محی‌الدین میر, کشاورز کشمیری از وضعیت بد کشاورزان کشمیری بعد از لغو ماده ۳۷۰ می گوید. تا قبل از این وضعیت محصولات باغ سیبش را به تاجری هندی می فروخت اما با لغو ماده ۳۷۰، نه تنها قیمت محصولاتشان کاهش یافت بلکه نمی توانستند محصولات خود را بفروشند.
در بعضی موارد افراد ناشناس جعبه های سیبی را که قرار بود به خارج از دره کشمیر ارسال شود، نابود می کردند و گاهی به کامیون داران حمله می کردند. و کشته شدن پنج کارگر غیرکشمیری در جنوب کشمیر بر ناامنی اقتصادی در دره کشمیر افزود و زندگی ۳ و نیم میلیون نفر را که شغل آنها در ارتباط با صنعت سیب در کشمیر است دچار بحران کرده است.
گزارش‌ها حاکی از افزایش مشکلات مربوط به سلامت روانی در میان ساکنان منطقه کشمیر است. روان شناسان می‌گویند: حکومت نظامی و خارج شدن زندگی مردم از حالت عادی و طولانی شدن چنین وضعیتی، بر سلامتی روانی مردم کشمیر تاثیر بسیاری گذاشته است و مواردی مانند اضطراب، استرس، افسردگی و مسائل دیگر را در بین عموم مردم گسترش چشم گیری دارد.
در چنین شرایطی، بعضی از جوانان کشمیری برای کمک به وضعیت تحصیلی دانش آموزان، مراکز آموزشی رایگان را در بعضی خانه ها و مناطق ایجاد کردند. بلال احمد جوان کشمیری می گوید: به همراه سه نفر از دوستانم، از والدین می خواستیم که فرزندان خود را برای آموزش رایگان نزد ما بفرستند”
جدای از اینکه عاملان این حوادث مشخص نیست و به دلایل مختلف صورت می گیرد و گمانه زنی درباره عاملان این قبیل حوداث بسیار است اما مساله مهم این است که تا کنون حضور نیروهای نظامی هند در ایالت جامو و کشمیر ولو به صورت ظاهری هم نتوانسته است از جان مردم عادی کشمیر حفاظت کند. سوالی که در ذهن مردم کشمیر وجود دارد این است که «اگر خود سرویس های امنیتی هند پشت این قضایا برای جلوه دادن حضور تروریست ها در کشمیر نیستند؛ چرا هند با حدود ۷۰۰ هزار تا یک میلیون نیروی نظامی در کشمیرقادر به حفاظت از جان مردم کشمیر نیست؟»
صنعت گردشگری کشمیر که از مهم ترین صنعت های اقتصادی این ایالت است بعد از لغو ماده ۳۷۰ دپار بحران شدید شده است. عبدالرشید که در دریاچه دل شهر سرینگر قایقرانی می کند می گوید: این روزها شاهد فصلی تاریکی در اقتصاد کشمیر هستیم و دراین شرایط کسب و کار خود را از دست داده ایم.”
منبع: سایت کشمیرنامه kashmirnameh.com
www.aljazeera.com
درباره این سایت